W Polsce ponad 25 % osób w dorosłych cierpi na bezsenność. U pacjentów w wieku podeszłym wskaźniki te są znacznie wyższe i wynoszą 42% (Szelenberger i Skalski, 1997). Bezsenność jest subiektywnym odczuciem pogorszenia jakości i/lub zmniejszenia ilości snu (Zorick, 1989). Osoby cierpiące na bezsenność zgłaszają skargi na utrudnione zasypianie, trudności z utrzymaniem snu (sen jest płytki, z licznymi, wydłużającymi się przebudzeniami), skarżą się na przedwczesne poranne wybudzenia z niemożnością ponownego zaśnięcia. Skargom tym towarzyszy poczucie zmęczenia dnia następnego i wrażenie, że sen nie jest regenerujący (Benca, 2006). Do rozpoznania bezsenności wystarczy zebranie dokładnego wywiadu dotyczącego snu. Nie są potrzebne żadne specjalistyczne badania, takie jak polisomnografia. Kryteria diagnostyczne rozpoznawania bezsenności są zbliżone we wszystkich aktualnie używanych systemach klasyfikacyjnych (np. ICD-10 lub ICSD-2).
